Έχουν περάσει έντεκα χρόνια, από εκείνο το καυτό καλοκαίρι, που με βρήκε με παλιό κινητό, σε δανεικό κρεβάτι, να κοιτάζω το ξεφτισμένο ταβάνι και να σκέφτομαι. Τα δάχτυλα απέκτησαν βούληση κι άρχισαν να σκαλίζουν λέξεις πάνω στα σβησμένα, από την χρήση, πλήκτρα. Οι πρώτες λέξεις που έγραψαν; Πέρασε καιρός, πέρασαν πολλά…
Όντως, είχε περάσει καιρός κι είχαν περάσει πολλά, πάρα πολλά. Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ‘χα σκαλίσει ορισμένες λέξεις κι είχαν περάσει πολλά που έπρεπε να αφηγηθώ.
Το 2010 έγραψα μια σειρά επιστολών που δεν παραδόθηκαν ποτέ στους παραλήπτες τους. Εκείνα τα χρόνια δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο για να ξαναγράψω, σε χαρτί, τις σκέψεις μου και τα λόγια που ήθελα να μεταφέρω και να τα ταχυδρομήσω. Όταν τελείωσε εκείνη η εποχή – μια εποχή στην κόλαση – δεν είχα την διάθεση να πω τίποτα, σε κανέναν απ’ όσους απόμειναν στάχτες μέσα στις αναμνήσεις μου.
Παράλληλα, εκείνη την εποχή, κρατούσα κι ένα είδους ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Απόθετα πάνω σε μια μικρή, έγχρωμη οθόνη, τις εικόνες από τα όσα ζούσα, όσα άκουγα και όσα έβλεπα, χωρίς κανέναν λυρισμό, χωρίς ιδιαίτερη τεχνοτροπία. Εκείνα τα κείμενα έγιναν το έναυσμα για να γίνω αυτός που είμαι σήμερα. Ο άνθρωπος που πλάθει ιστορίες, με έναν παράξενο τρόπο, για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, μα, παραδόξως, αρνούμαστε να κοιτάξουμε.
Το κείμενο αυτό δεν είναι ένα throwback στο 2010 και στην, ομολογουμένως δύσκολη, εποχή του στρατού. Αναπολώ εκείνες τις μέρες, αραιά και που, μα δεν τις νοσταλγώ. Είναι ένα σημείωμα που απευθύνεται πρωτίστως σε εμένα και στις μέρες που θα έρθουν. Θα πρέπει, κάποια στιγμή, να εξηγήσω στον εαυτό μου, γιατί αφήνω το γράψιμο στην άκρη, όταν η ζωή μου κυλάει στα όριά της.
Το τελευταίο διάστημα, για εμένα, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, από πολλές απόψεις. Οι αλλαγές που συντελέστηκαν τους τελευταίους μήνες ήταν τεράστιες. Τα σχέδια και τα έργα μου πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, γιατί έπρεπε να αντιμετωπίσω μια σκληρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ακόμη βιώνω. Μα, τώρα πια, μπορώ να δω το γαλάζιο φως του ουρανού, γιατί η ομίχλη, στη ζωή μου, άρχισε να διαλύεται.
Τα έργα μου παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου – τα σχέδιά μου, όμως, συχνά – πυκνά, αλλάζουν. Αλλάζουν γιατί αλλάζω εγώ, γιατί μαθαίνω από τη ζωή μου, γιατί καταπιάνομαι με διαφορετικές ιδέες. Αλλάζουν, γιατί ανάβει η λάμπα δίπλα από το κεφάλι μου και θεωρώ ότι η κάθε εποχή, έχει να δώσει πολύ συγκεκριμένα πράγματα στις ιστορίες μου.
Πέρασε καιρός, γι’ ακόμη μια φορά, από τότε που άφησα τις τελευταίες λέξεις μου εδώ. Πέρασε καιρός απ’ τη μέρα που έγραψα οτιδήποτε σχετικό με το Amor Fati – το οποίο, όπως όλοι έχουμε καταλάβει, έχει μπει στον πάγο, για λόγους που είναι πέραν ακόμη και της δικής μου κατανόησης. Πέρασε καιρός απ’ τη μέρα που είχα διάθεση να γράψω το οτιδήποτε. Αλλά ήρθε ο καιρός, που και μπορώ, αλλά και θέλω να γράψω.
Αυτό το διάστημα γράφω κάποιες ιστορίες από τον κόσμο του Φευγάτου. Ιστορίες ολοκαίνουριες και, ενδεχομένως, φρέσκες, που στηρίζονται σε παλιές ιδέες και σημειώσεις και αφορούν πλοκές που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί. Έτσι θα μου δοθεί η ευκαιρία να δω, πραγματικά, πώς έφτασαν οι ήρωές μας εκεί που βρίσκονται, γιατί μια σημείωση τριών γραμμών, σε κάποιο ξεχασμένο αρχείο, δεν μου λέει κάτι. Ταυτόχρονα, θα μπορέσω να παράξω έργο – κάτι που το συγκεκριμένο διάστημα το έχω πραγματικά ανάγκη.
Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να πω ούτε πόσες είναι, ούτε ποιες θα είναι, ούτε ποιοί από τους ήρωες θα παίζουν, ούτε τι ακριβώς θα διαδραματίζεται. Κυρίως γιατί δεν έχω κατασταλάξει στο τι ακριβώς θα δουλέψω, αλλά και επειδή θέλω να αφήσω λίγο σασπένς να πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Οι συγκεκριμένες ιστορίες θα είναι σχετικά αυτοτελείς και θα έχουν την μορφή νουβέλας – και όχι μικρών διηγημάτων, όπως, μέχρι τώρα γινόταν. Κι αυτό, κυρίως, γιατί θέλω να αφήσω την πένα μου ελεύθερη και όχι να περιοριστώ από το όριο λέξεων που θα έπρεπε να υπάρχει.
Οι ιστορίες από το σύμπαν του Φευγάτου, δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι του βιβλίου, αλλά, ας πούμε συμπληρωματικό υλικό. Η αυτοτέλειά τους είναι δεδομένη, αλλά ίσως να χαθεί ο αναγνώστης που δεν έχει διαβάσει τον Φευγάτο. Τον Φευγάτο μπορείτε να τον προμηθευτείτε είτε απ’ ευθείας από τον εκδοτικό οίκο, είτε από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο της Πρωτοπορίας, είτε, ζητώντας από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας να σας το φέρει (Φευγάτος, Εκδόσεις Memento, ISBN 9786188468337).
Image by Oleg Gamulinskiy from Pixabay
Αλεξανδρος Κουτρουλης 