Λιωμένα Όνειρα…

… είναι ο υπότιτλος του πρώτου μέρους του Amor Fati, το οποίο, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, πλησιάζει στο τέλος του. Απομένουν δύο κεφάλαια, εκ των οποίων το ένα θα είναι αρκετά εκτενές, για να κλείσω το πρώτο μέρος μου και να αφήσω, για λίγο, πίσω μου, τον Μιχάλη και την Λίλιαν, να συνεχίσουν τις ζωές τους.

Δυστυχώς, αυτή την περίοδο, το μέλλον του έργου είναι αβέβαιο. Όχι τόσο πολύ το τι θα απογίνει όταν τελειώσει το πρώτο του μέρος – αν δηλαδή θα το μαζέψω, θα το βγάλω σε ένα δωρεάν ebook και θα το δώσω δωρεάν ή αν θα κάνω μια πολύ μικρή και περιορισμένη έκδοση. Αυτό είναι κάτι που δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, ούτε θα με απασχολήσει σύντομα.

Με βασανίζει που το κοινό του Amor Fati έχει χάσει την δυναμική του. Μήνα με τον μήνα, κεφάλαιο με το κεφάλαιο, διαπιστώνω μετά λύπης πως διαβάζεται απ’ όλο και πιο λίγους και ακόμη λιγότεροι μπαίνουν στην διαδικασία ν’ αφήσουν ένα σχόλιο ή έστω ένα reaction στα κοινωνικά δίκτυα. Καλώς ή κακώς έχω πρόσβαση στα στατιστικά της επισκεψιμότητας του έργου και μπορώ να δω «πώς πάει».

Δεν πάει καλά.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, «αξίζει γι’ αυτούς τους διακόσιους, τριακόσιους, πεντακόσιους, όσους, να γράψω με τόσο έντονο πρόγραμμα, να αφιερώνω τόσο χρόνο σε σκέψεις, ιδέες, γράψιμο, επιμέλεια, ραφινάρισμα, σε μια εξαιρετικά επίπονη δουλειά, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα για εμένα;»

Δεν ξέρω πια αν αξίζει.

Δεν ξέρω αν αξίζει, γιατί δίνω στο κοινό μου μεγάλες και εξαιρετικά καλογραμμένες ιστορίες. Ιστορίες οι οποίες δημιουργούν εικόνες, σκηνές και άτομα, ατόφια, μέσα στις φαντασίες σας. Ιστορίες οι οποίες γράφονται με πολύ κόπο και μ’ άλλο τόσο κόπο ραφινάρονται, ώστε να έχουν την ποιότητα που θέλω να έχουν.

Δεν ξέρω αν αξίζει, γιατί το κοινό σπάνια επιβραβεύει με ένα like ή ένα σχόλιο – ας μη μιλήσουμε για τις κοινοποιήσεις – και ακόμη σπανιότερα στηρίζει έμπρακτα. Η τέχνη, στα χρόνια μας, δεν εκτιμάται όπως της αξίζει. Ευτυχώς, τόσο για εμένα, όσο και για εσάς, κάνω τέχνη, δεν βάζω απλώς μερικές λέξεις στην σειρά. Ίσως, αν το έκανα, να μην με πείραζε τόσο πολύ.

Δεν ξέρω αν αξίζει, γιατί το πρόγραμμά μου είναι πιεσμένο και σε συνδυασμό με μια ζωή και με υποχρεώσεις που τρέχουν, δεν έχω τον χρόνο που θα ήθελα για να σας προσφέρω ποιοτικό περιεχόμενο σε λογικούς χρόνους.

Ξέρω ότι τα Λιωμένα Όνειρα θα τελειώσουν κάποια στιγμή κι ότι θα αφήσουμε τον Μιχάλη και την Λίλιαν να συνεχίσουν τις ζωές τους. Εξ’ άλλου, σε κανένα σημείο του έργου δεν πραγματεύομαι την συγκεκριμένη σχέση, αλλά τις σχέσεις, γενικότερα. Σε κανένα σημείο του έργου δεν μιλάω για κοινές ζωές, αλλά για μοναχικούς ανθρώπους. Σε κανένα σημείο του έργου δεν άφησα να εννοηθεί ότι αυτοί οι δύο θα χωρίσουν. Οι άνθρωποι είναι δέσμιοι του παρελθόντος τους. Όχι όλοι, μα αυτοί οι δύο, είναι.

Ξέρω ότι θα συνεχίσω να γράφω. Τα δικά μου, όπως πάντα. Για τους δικούς μου λόγους, όπως πάντα. Με το δικό μου ύφος.

Τι άλλο δεν γνωρίζω;

Δεν ξέρω αν το δεύτερο μέρος του Amor Fati, θα αρχίσει να τρέχει μόλις τελειώσει το πρώτο ή αν θα κάνω ένα διάλειμμα το οποίο έχω πραγματικά ανάγκη.

Δεν ξέρω αν θα δημοσιευτεί σε συνέχειες ή αν θα το γράψω και θα το παραδώσω, ολόκληρο, στο κοινό μου, κάποια στιγμή στο μέλλον.

Δεν ξέρω αν θα δοθεί δωρεάν ή αν θα καταφύγω στην έκδοση ή την αυτοέκδοση.

Αυτές είναι αποφάσεις που θα μπουν όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους του πρώτου μέρους. Κάτι το οποίο ευελπιστώ ότι θα γίνει μέχρι τον Μάρτιο.

Περιμένω τα σχόλιά σας επ’ αυτών.

Σε άλλα νέα από το μέτωπο, δεν έχουν κλείσει όλες οι ιστορίες του πρώτου μέρους και ενδεχομένως να μην κλείσουν. Αφήστε ένα σχόλιο, αναφέροντάς μου ποιού χαρακτήρα την ιστορία θέλετε να δειτε. Αν έχει προγραμματιστεί για κάποιο μελλοντικό κεφάλαιο, θα σας απαντήσω ανάλογα. Αν όχι, είναι πολύ πιθανό να γράψω μία ή περισσότερες μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες, ώστε να εξερευνήσουμε τους ήρωες του έργου, παρέα.